Ik geef het meteen toe: Ik hou van regen.
Van de plensbuien, het gestage druppen, de neveldouche.
Elke regenvariant beroert me, geeft een andere sensatie op mijn huid en haren. Het maakt dat ik me vitaal voel, bruisend, het geeft me veel energie.
Toch is dat geluksgevoel er niet altijd meteen. Soms moet ik eerst een hobbeltje over. Een hobbeltje in mezelf. Dat hobbeltje kan een mening of een oordeel zijn over 'het weer'. Dan ga ik onbewust mee in het typisch Hollandse 'Wat een rotweer he?'
Op zo'n dag met een hobbeltje wordt Buienradar voortdurend geraadpleegd: Wanneer wordt het droog? Het leidt me af van waar ik mee bezig ben. Na een poosje voel ik onrust. Het verlangen naar buiten, naar de regen is er immers ook. Het krijgt alleen geen ruimte. Want 'iets in mij' vindt dat ik moet mopperen op regen. Het vindt dat ik me niet vrijwillig nat moet laten regenen. Dat 'iets in mij' kan voortkomen uit opvoeding, uit cultuur of zelfs vanuit een oerherinnering aan tijden waarin we niet in verwarmde huizen woonden.
Het verlangen en dat 'iets in mij' willen allebei iets anders. Geef ik het verlangen de voorrang, dan ga ik naar buiten, maar ontken de gevoelens van het 'iets in mij'. Geef ik het 'iets in mij' de voorrang dan blijf ik binnen en wordt aan mijn verlangen geen gehoor gegeven. Door deze tegenstrijdigheid voel ik me geblokkeerd. Het voelt op slot. Er ontstaat spanning en onrust in mij.
Zodra ik me daar bewust van ben, maak ik contact met de spanning, de onrust. Contact maken en voelen is voldoende. Het is niet nodig om te weten waarom ik me zo voel.
Ik laat de gevoelens er zijn en voel dat de blokkade begint op te lossen. Het gaat weer stromen in mij.
Het verlangen om naar buiten te gaan, de regen op mijn gezicht en in mijn haren voelen, wordt nu sterker. Het voelt bevrijdend om daar gehoor aan te geven. Ik trek een jas aan en neem het restant van het hobbeltje mee naar buiten, de regen in. Ik geniet van het stromen in en buiten mij.
Regen op mij en om mij heen. Druppels worden straaltjes, vochtig wordt nat en doorweekt. Natte piekharen in mijn ogen. Ik schud ze aan de kant. Ik ervaar de regen. Een geschenk dat leven mogelijk maakt. Leven wil ik en dat voel ik!
~ Hester Tielrooy ~
